Ζωή μέσα από τις απώλειες (κάποιες παραδειγματικές), στόχος η μη ψυχική μας αλλοίωση...

Εχω πεθανει γιατι δεν εχω επιθυμια,
δεν εχω επιθυμια γιατι νομιζω οτι κατεχω,
νομιζω οτι κατεχω γιατι δεν προσπαθω να δωσω ,
προσπαθωντας να δωσω συνειδητοποιω οτι δεν εχω τιποτα,
Μην εχοντας τιποτα αντιλαμβανομαι πως ειμαι ενα τιποτα ,
...οντας ενα τιποτα επιθυμω να γινω κατι ,
θελοντας να γινω κατι ,ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΖΩ 
(Rene Daumal)

Δεν έχουμε πεθάνει γιατί κάνουμε όλους τους παραπάνω συλλογισμούς. Δίνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε κ χαιρόμαστε, αλλά το βύθισμα σε μία κατάσταση μας κάνει να απογοητευόμαστε.  Αυτό το Τίποτα του Είναι μας είμαστε εμείς. Η Ζωή. Τα πάντα. Άρα υπάρχουμε κ ζούμε. Ο καθένας μας βιώνει ένα "θάνατο" με διαφορετικό τρόπο, αποκτά τις εμπειρίες όπως λέγονται, ωριμάζει, πονάει μέχρι να ξαναχαρεί. Ζωή είναι η διαδικασία αναμονής αυτού του Τίποτα, που τελικά γίνεται Κάτι. Η αναμονή για ένα χαμόγελο χωρίς ξεκάρδισμα. 

Η δύναμη αυτή μπορεί να βρεθεί μέσα στη συνειδητότητά σου, το τελευταίο μέρος που θα έψαχνε κανείς. Μέσα στη νοόσφαιρά σου υπάρχει μια πηγή ενέργειας που είναι ισχυρότερη από τον ηλεκτρισμό κ τα εκρηκτικά, απεριόριστη κ ανεξάντλητη. Ερχόμενος σε συνειδητή επικοινωνία μαζί της, λειτουργεί στις υποθέσεις σου. Η Ενοικούσα Δύναμη, το Εσωτερικό Φως..... Το να βαδίζουμε στο σκοτάδι, ηθικό ή φυσικό, το να κατοικούμε στη χώρα της σκιάς του θανάτου-θανάτου της χαράς, της ελπίδας ή ακόμη κ του αυτοσεβασμού-περιγράφει χαρακτηριστικά την κατάσταση που βιώνουμε λίγο πριν λάμψει το φως στην απελπιστική ζωή μας. Προσπαθώντας να κάνουμε την αυτοκριτική μας, μένουμε σταθεροί σε κάποιες πεποιθήσεις μας, αν κ σίγουρα σαν άνθρωποι θέλουμε να παρασυρθούμε από τα πάθη, τη διασκέδαση κλπ. Ζωή είναι κ η θλίψη. Όχι μόνο η διασκέδαση, το σεξ, τα χάχανα.... Κ αν μας αποκαλέσουν ξενέρωτους ή οπισθοδρομικούς, δεν πειράζει. Για να πάμε μερικές φορές μπροστά, πρέπει να κοιτάξουμε κ λίγο πίσω γιατί το ταξίδι αυτό ονομάζεται Γνώση, Αποφυλάκιση, Δρόμος για την ανακούφιση. Ζωή....

Δεν χαραμίζουμε τίποτα απολύτως ούτε την ακριβή ζωούλα μας ούτε το χρόνο μας που πια τόσο τον "ακριβοπλασάρουμε", όταν προσπαθούμε να κρατήσουμε ισορροπίες με ανθρώπους που αγαπούμε, με φίλους που δεν αντέχουμε να χάσουμε, κ κυρίως δίνουμε έναν αγώνα να μην χάσουμε τον εαυτό μας.Με υπομονή όλα λοιπόν.....